Ostatnia baza flot-Tadeusz konecki

Ostatnia baza flot -Tomasz konecki

Ostatnia baza flot - Tomasz Konecki

Rozlulo się morze szeroko

Kontradmirał Jelisiejew podniósł się zza ma-

sywnego biurka i zmęczony wielogodzinnym ślę-

czeniem nad papierami, rozprostowując kości,

podszedł do drzwi, balkonowych. Z lubością wy-

stawił twarz na powiew orzeźwiającego wiatru,

który przedarł »się przez mury i ogrodzenia, re-

sztki bastionów i gęste krzewy sewastopolskich

akacji. '

Był pogodny wieczór czerwcowy. Spośród

rzadkiej przędzy obłoków wyzierały gwiazdy,

łącząc się ze światłami amfiteatru centralnych

ulic miasta, które wyrastając na podobieństwo

gigantycznego okrętu z wód zatoki, wpełzało

swymi kwartałami na okoliczne wzgórza. Białe

budynki, wzniesione z inkermańskiego kamienia,

tonące W soczystej zieleni i barwnym kwieciu,

nabierały niemal bajkowego kolorytu.

Na szerokich bulwarach í schodach, opadają-=

cych ku przystani, panował wyjątkowy ruch.

Tłumnie wlewali ,się W ulice miasta jego miesz-

kańcy, licznie przybyli turyści i kuracjusze oraz 

marynarze Floty Czarnomorskiej. ,Po'~upaln~ym

_dniu jrozkoszowa-li się miłym chłodem. _` j

Z rzęsiście oświetlonymi ulicami kontrastował

tonący W granatowym płaszczu nocy port Wo-

jenny. Zazwyczaj z nadejściem zmroku rozbłys-`

kiwał on tysiącem świateł. Na czarnej gładzi za-

toki i portowych basenów migotały odblaski

świateł ,okrętowych i latarni. Dziś jakby noc po-

chłonęła Zatokę Północną, W której stała eskad-

ra okrętów. Po powrocie z ćwiczeń dowódca nie

odwołał jeszcze rozkazu o zaciemnieniu. Tylko

W kilku miejscach, gdzie stały dyżurne okręty,

jarzyły się ledwo widoczne światełka.

Ale eskadra nie spała. Jelisiejew, zasłuchany

W przytłumione dźwięki, dobiegające od Graf-

skiej Przystani, rozróżniał wtapiający się w szum'

morza warkot barkasów, dowożących paliwo i

amunicję, skrzypienie dźwigów, zgrzyt łańcu-

chów kotwicznych. W _odgłosy teÍ wplatały się

dźw-ięki bajanów i tęskne pieśni,

Ku brzegowi zbliża się łódź z rozśpiewanymi

szczęśliwcami, którzy uzyskali przepustkę. Wioś-

larze rytmicznie pochylali się, zarzucali wiosła

do tyłu i naciskali na nie 'z rozmachem. Łódź szła

szybko, zostawiając za soba ślad zawirowanej wo-

dy. Rozległ się przyjemny młodzieńczy tenor ,,za-

piewajły":

‹ Rozlałasię morze śzeroko "fi,

` 1 słychać daleki szum fal... W'

Jelisiejew mimo Woli przyłączył się do śpie-

wu, nucąc pod nosem zakończenie:

'4

 Cóż, matko, pożegnag' się z .synem..¿_

' Zapłaczesz na pewno nieraz,

Arƒale za burtą wciąż płyną

I gaśnie w oddali ich blask. .

'Jelisiejew uśmiechnął się. \ 4

-- Odbijają' sobie trudne ćwiczenia. Dobrzy,

ofiarni chłopcy. Dawali z siebie wszystko. _

Z zazdrością wspominał czasy, kiedy sam był

młodym marynarzem, beztrosko patrzącym wi

przyszłość, wolnym od kłopotów, dziarskim i za-'

,wadiackim. A teraz? Z żoną częściej rozmawia

telefonicznie niż osobiście. Kilkunastogodzinny

dzień pracy stał się normą. Dziś też nieprędko

wróci do domu. W poniedziałek ważna odprawa,

do której trzeba solidnie się przygotować.

Nie bez oporów zasiadł ponownie przy biurku,

zawalonym dokumentami sztabowymi. Analizując

zakończone ćwiczenia dostrzegał pewne braki w_

organizacji i dowodzeniu, choć zastępca ludowe-'

go komisarza Marynarki Wojennej, admirał Isa-

kow, Wysoko ocenił sprawność sztabów, okrętów,

i dęsantowej dywizji. ~

Wprowadzona przed niespełna rokiem „Tym-

czasowa instrukcja prowadzenia operacji mor-

skich” nie została jeszcze opanowana przez do-

wódców i sztaby. W głębi duszy Jelisiejew żywił

Wątpliwości w odniesieniu do niektórych zało-'

żeń, ustaleń i nakazów tej.i innych instrukcji

oraz regulaminów. ` ‹.

Uchwała Komitetu Obrony przy Radzie Komíd.

sarzy Ludowych, podjęta 25 maja 1940 r., prze-=



Krótki adres tej książki to http://bit.ly/wks0005 zapraszam Cię do pozostawienia komentarza oraz do przekazania tej książki innemu czytelnikowi. DZIĘKUJĘ !